LP, Monophonics, Lola Marsh κι η Ελληνίδα Angelika Dusk μιλάνε για τη συναυλία στις 12/7 στην Τεχνόπολη

Στις 12 Ιουλίου μη χάσεις το μεγαλύτερο event της χρονιάς. Το Gazarte με αφορμή τα 10 χρόνια λειτουργίας του διοργανώνει μια συναυλία με τα μεγαλύτερα ονόματα αυτή τη στιγμή στη μουσική σκηνή. Η Laura Pergolizzi κατά κόσμον LP, οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού Monophonics, το νέο next big thing Lola Marsh κι η Ελληνίδα Angelika Dusk αποτελούν τη σύνθεση της συναυλίας. Υπέροχες φωνές όλοι τους, ξεχωριστές για αυτά που κάνουν.

Εμείς μιλήσαμε μαζί τους για να πάρουμε μια γεύση από τα όσα ετοιμάζουν, αλλά και για να μάθουμε λίγα (ακόμη) πράγματα για εκείνους.

Η συνέντευξη ξεκινά με την LP να μας εξηγεί πως το όνειρό της ήταν να γίνει μουσικός, καθώς τίποτα δεν την εξέφραζε περισσότερο.

• Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου στο χώρο της μουσικής;

Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να μου αρέσει τόσο πολύ όσο η μουσική.

• Δεύτερη φορά που επισκέπτεστε την Ελλάδα για συναυλία. Η περσινή Σας εμφάνιση άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Φέτος τι να περιμένει το κοινό σου;

Πάνω κάτω τα ίδια. Δεν ξέρω πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει το επερχόμενο live από το προηγούμενο.

Οι Monophonics από την άλλη μας μίλησαν για τις υπέροχες εμπειρίες που έχουν ζήσει στα χρόνια που είναι ενεργοί στα μουσικά δρώμενα, αλλά και για το ποιοι τους επηρέασαν μουσικά.

• Μετά από τόσα χρόνια στη μουσική βιομηχανία, ποια είναι η  καλύτερη σας στιγμή κι ίσως αυτή που σας καθόρισε ως συγκρότημα;

Λοιπόν, είναι δύσκολο να πούμε ότι έχουμε μόνο μία. Αντίθετα υπάρχουν αρκετές που ξεχωρίζουμε, όπως όταν κυκλοφόρησε σε βινύλιο η μουσική μας - το βινύλιο είναι κάτι που όλα τα μέλη της μπάντας αγαπάμε και πιστεύουμε ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να ακούσετε τη μουσική μας. Μια άλλη ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν ακούσαμε πρώτη φορά τη μουσική μας στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Όσον αφορά στις εμφανίσεις μας ξεχωρίζει η εμφάνισή μας στο θρυλικό θέατρο Apollo στο Χάρλεμ. Επίσης κι η παγκόσμια περιοδεία μας όπου μας παρακολούθησαν άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα.

• Υπάρχουν καλλιτέχνες που θαυμάζετε ως μπάντα και καθόρισαν τη δική σας εξέλιξη και καριέρα; Ποια είναι τα πρότυπά σας;

Ως συγκρότημα έχουμε διάφορες επιρροές, μεταξύ των οποίων David Axlerod, Sly & The Family Stone, Paul Butler, Norman Whitfield, Brian Wilson, Dr. Dre, The Band, Funkadelic, Willie Mitchell, Curtis Mayfield & Isaac Hayes. 

Σκυτάλη πήρε η Angelika Dusk, η οποία μας είπε για το πόσο εύκολο είναι να είσαι μουσικός σήμερα, αλλά και το μοίρασμα του χρόνου της ανάμεσα σε Λονδίνο κι Αθήνα.

• Λονδίνο για ηχογραφήσεις, Αθήνα για live εμφανίσεις και συναυλίες. Πώς συνδυάζονται μεταξύ τους;

Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Στο Λονδίνο συνεργάζομαι με παραγωγούς και στιχουργούς όπως ο Rupert Christie (γνωστός από συνεργασίες με πολύ μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής όπως οι U2, οι GREEN DAY και άλλοι), που καταλαβαίνουν ακριβώς τι θέλω να πω μουσικά. Επίσης εκεί γυρίζω τα βίντεο κλιπ μου. Η Ελλάδα όμως είναι η πατρίδα μου, αγαπώ την Αθήνα και θέλω να ζω εδώ με την οικογένεια, τους φίλους μου, το σκύλο μου. Best of both worlds που λένε.

• Τι θα συμβούλευες έναν νέο καλλιτέχνη που τώρα προσπαθεί να βρει τη δική του θέση στο χώρο; Να μείνει ή να φύγει; Οι ευκαιρίες έξω είναι περισσότερες;

Καλά καλά δεν ξέρω τι να συμβουλέψω τον εαυτό μου! (γέλια) Είναι δύσκολα, δε μπορώ να πω το αντίθετο. Λόγω της οικονομικής κρίσης, ο κόσμος βγαίνει πολύ πιο δύσκολα, το σκέφτεται διπλά για να πάει σε μια συναυλία, κάνει επιλογές. Παρόλα αυτά βλέπω ότι γίνονται πολλά πράγματα στον καλλιτεχνικό χώρο: εμφανίζονται νέοι καλλιτέχνες συνεχώς και μ’ αρέσει που γίνονται συνεργασίες με ονόματα που παλιότερα δεν θα τραγουδούσαν μαζί. Και όσο για έξω, όχι, δεν θεωρώ ότι είναι περισσότερες οι ευκαιρίες γιατί ο ανταγωνισμός είναι ακόμα μεγαλύτερος. Επομένως αν σε κάποιον - όπως συμβαίνει με εμένα- αρέσει να ζει στην Ελλάδα, ας το παλέψει εδώ παρέα με τον ήλιο και τον απαράμιλλο τρόπο ζωής μας! 

Και τέλος οι Lola Marsh, ένα συγκρότημα με πολύ μέλλον μπροστά του, μας θυμίζει πως η μουσική δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα καθώς κι ότι η ποπ ποτέ δεν πεθαίνει!

• Πόσο εύκολο είναι για ένα καλλιτέχνη/συγκρότημα από μια μικρότερη χώρα όπως το Ισραήλ να γίνει γνωστό(ς) παγκοσμίως; Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η δική σας επιτυχία;

Χμ, ήταν ένα μάλλον μακρύ ταξίδι και καθόλου εύκολο. Ξεκινήσαμε σχεδόν έξι χρόνια πριν και με σκληρή δουλειά – ακόμη και σήμερα- καταφέραμε να γίνουμε οι Lola Marsh. Μας πήρε 18 μήνες για να βρούμε τους κατάλληλους μουσικούς και να αποκτήσουμε τη σημερινή μας σύνθεση. Στην αρχή υπογράψαμε με μια Ισραηλινή δισκογραφική εταιρεία (Anova Music)  και κατόπιν όταν βγήκαμε εκτός συνόρων με τη Universal. Νιώθουμε τόσο τυχεροί που μας δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψουμε με τόσους φανταστικούς ανθρώπους, χωρίς τους οποίους δε θα είχαμε καταφέρει να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας.

•  Το είδος μουσικής που παίζετε εντάσσεται με τη γενική έννοια του όρου στην ποπ μουσική. Θεωρείτε πως το συγκεκριμένο είδος θα είναι πάντα σύγχρονο;

Η ποπ μουσική οφείλει στον κόσμο τη δημοτικότητά της. Και γι’αυτό θα παραμείνει δημοφιλής. Εμείς ως συγκρότημα προσπαθούμε να βρούμε το σωστό για εμάς συνδυασμό. Δε μας ενδιαφέρει το τι αρέσει σήμερα όσο το τι αγαπάμε εμείς και το τι νιώθουμε ως καλύτερο για τη μουσική μας. Δε μας αρέσουν οι ταμπέλες στη μουσική. Αν κάτι περιγράφει καλύτερα τη μουσική μας αυτό είναι οι λέξεις ρομαντική, νοσταλγική, κινηματογραφική...