Η Κόρα Καρβούνη στο deBόp!

Η Κόρα Καρβούνη, αγαπημένη ερμηνεύτρια και πρωταγωνίστρια, έρχεται φέτος μέσα από ένα μη αναμενόμενο και ιδιαίτερο ρόλο, να ξεδιπλώσει ακόμα μια πτυχή του ταλέντου της. Ως άλλη Μπλανς Ντυμπουά, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά της Ελένης Σκότη (ομάδα Νάμα), στο Σύγχρονο Θέατρο (στην πρώτη φετινή συνεργασία με το Επί Κολωνώ), μας εξιστορεί αυτή τη μοναδική ιστορία του Λεωφορείο ο Πόθος, Τένεσι Ουίλιαμς. Αεικίνητη, κατασταλαγμένη, έντονη παρουσία, με μια απλότητα που σε κερδίζει από το τηλέφωνο ακόμα, ήρθε να πιούμε καφέ και να συζητήσουμε. Ιδιαίτερα ευτυχείς και ακόμα χαμογελαστοί, από μια συνάντηση με έναν άνθρωπο εμπνευσμένο, παρουσιάζουμε την Κόρα Καρβούνη στο debop.gr. Κόρα σε ευχαριστούμε πολύ!

Η Μπλανς αναφέρει στο τέλος του έργου «Είχα πάντα εμπιστοσύνη στην καλοσύνη των ξένων». Πώς ερμηνεύεις αυτά τα λόγια του συγγραφέα;

Για μένα αυτή η φράση δείχνει ένα φοβερά μεγαλόψυχο ον. Λέγεται στο τέλος του έργου, που η Μπλανς έχει περάσει όλα αυτά τα χτυπήματα, έχει συνειδητοποιήσει και η ίδια ότι έχει τρελαθεί και ότι τη βάζουν σε τρελοκομείο, και η απάντηση της είναι ότι πάντα θα εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Αυτό δείχνει μεγαλοψυχία, γενναιοδωρία και ένα ον όντως πολύ διαφορετικό, με άλλες κεραίες, με βαθιά αγάπη απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη. Νομίζω πως είναι ο Τένεσι Ουίλιαμς αυτή η φράση, είναι ο εαυτός του.

Όταν πρωτοπαίχτηκε το έργο, δεν ήξεραν την πλοκή του -σε αντίθεση σήμερα, είναι ένα πασίγνωστο έργο και γνωρίζουμε ακόμα και τι φράση περιμένουμε να ακουστεί- έτσι όταν ακούστηκε αυτή η ατάκα για πρώτη φορά από το στόμα της Μπλανς, το κοινό έβγαλε κραυγή. Δεν το περίμεναν, ήταν τέτοια η έκπληξη που αυτό το πλάσμα, που έχει κάνει όλη αυτήν την πορεία, που έχει περάσει όλα αυτά στη ζωή, ακόμα συνεχίζει και εμπιστεύεται τους ανθρώπους; Είναι ένα άλλο πλάσμα, είναι μια άλλη ψυχή. Είναι μια ρήση τεράστια, βαθιά συγκινητική και δείχνει ότι θα εμπιστεύεται πάντα τους ανθρώπους, οι άνθρωποι θα είναι πάντα καλοί.

Ήταν αυτός ο ρόλος της Μπλανς Ντυμπουά ονειρεμένος ρόλος και για εσένα; Τονίζουμε το και γιατί οι περισσότερες ηθοποιοί θα ήθελαν να έχουν την ευκαιρία αυτού του ρόλου.

Όχι. Ούτε που το είχα φανταστεί. Εννοείται πως όλες θέλουν να παίξουν αυτόν το ρόλο. Εγώ, όμως, δεν το είχα σκεφτεί. Εν τέλει, όποιος παίξει αυτό το ρόλο είναι πάρα πολύ τυχερός άνθρωπος. Είναι σπουδαίος, πολυεπίπεδος, ασύλληπτος. Είναι καταπληκτική όλη η έρευνα που κάνεις για να ζωντανέψεις αυτόν το χαρακτήρα.

Δεν έχω δει κανένα "Λεωφορείον ο Πόθος" και από την ταινία είδα δέκα λεπτά. Δεν ήθελα. Θέλαμε να κάνουμε το δικό μας Λεωφορείο ο Πόθος, στο σήμερα, στο 2016, από την αρχή, εμείς οι ίδιοι. Συνειδητοποίησα ότι η Μπλανς δεν είναι στην ηλικία που την παρουσιάζουν συνήθως. Εγώ είμαι στην ηλικία που είναι στο έργο, και προτίμησα να ξεκινήσω από εμένα και μαζί με την Ελένη, το Γιώργο και όλη την ομάδα να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς μέσα από τις προσωπικότητές μας. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να πω ότι δεν ευγνωμονώ και την Ελένη και το Γιώργο που μου έδωσαν αυτήν την ευκαιρία. Είμαι πολύ τυχερή που παίζω την Μπλάνς. Είναι υπέροχος ρόλος.

Το έργο είναι πολυεπίπεδο και παρόλο που αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη εποχή και κατάσταση έχει έντονες αναφορές στο σήμερα. Η ταυτότητα του «ξένου», από όπου και αν προέρχεται αυτή η κατηγοριοποίηση και θυματοποίηση του, πόσο πιστεύεις ότι έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια;

Δυστυχώς καθόλου. Αποβάλλουμε το διαφορετικό. Το φοβόμαστε ακόμα και τώρα. Μόνο η τέχνη αγκαλιάζει το διαφορετικό κατά τη γνώμη μου. Ο χώρος του θεάτρου, του κινηματογράφου, της τέχνης εν γένει. Εκεί, είναι περισσότερο αποδεκτό, επειδή είναι απέναντι, μακριά. Δεν είναι δίπλα σου, δεν είναι μέσα στη ζωή σου. Αλλά και σε αυτό το έργο ουσιαστικά, το διαφορετικό έρχεται και αποβάλλεται. Ο Ουίλιαμς αποτυπώνει μια πραγματικότητα.

Βέβαια αυτό το διαφορετικό που έρχεται, η Μπλάνς, έχει πολύ θάνατο μέσα του. Μην ξεχνάμε ότι έρχεται και σε μια κοινωνία (Αμερική) που μόλις ξεκινά να αναπτύσσεται το αμερικανικό όνειρο και η βιομηχανία. Η αδερφή της είναι έγκυος, δηλαδή κυοφορείται μια νέα ζωή και έρχεται το θανατικό του παρελθόντος και μπαίνει μέσα στο σπίτι τους. Εν μέρει, και αυτοί έχουν το δίκιο τους.

Εγώ εδώ διερωτώμαι. Το παρελθόν το κόβουμε σύριζα; Το παρελθόν το φέρουμε ή το αποχαιρετάμε, αλλά δεν μπορούμε να το κόψουμε σύριζα, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αυτή είναι η σύγκρουση που συμβαίνει σε αυτό το έργο. Η ζωή με το θάνατο. Το παρελθόν με το μέλλον και το παρόν.

Η Μπλάνς ζει με πάθος, προσπαθώντας να καλύψει το βαθύ τραύμα του παρελθόντος. Ουσιαστικά δεν έχει ξεπεράσει ποτέ τον νεανικό της έρωτα αλλά και τον τρόπο που χάνεται αυτός. Αυτό δεν της επιτρέπει να πάει μπροστά. Πώς πιστεύεις ότι αυτό που έχει περάσει μπορεί να εξιλεωθεί μέσα από καινούργιες και πάρα πολλές εμπειρίες;

 Δεν ξέρω αν εξιλεώνεται. Ουσιαστικά –κατ’ εμέ– έχει συνδυάσει το θάνατο με τον πόθο. Δηλαδή, ζώντας τον πόθο, νικάει το θάνατο. Δεν είναι ούτε νυμφομανής, ούτε προσπαθεί να εξιλεωθεί ακριβώς. Έχει απίστευτες τύψεις για το θάνατο του πρώτου της άντρα, ακόμα και τώρα που τη βλέπουμε. Δεν έχει εξιλεωθεί μέσω των άλλων περιπετειών με τους άλλους. Οι περιπέτειες είναι καθαρά για να νιώσει η ίδια ζωντανή. Πολλοί άνθρωποι, σε περιόδους  πολέμου για παράδειγμα, κάνουν περισσότερο έρωτα. Αυτό της συμβαίνει. Ψάχνει καταφύγιο. Οπουδήποτε.

Ο ίδιος ο Τένεσι Ουίλιαμς ήταν περιπετειώδης. Παίρνει πολύ υλικό από τη ζωή του γι’ αυτό και οι χαρακτήρες του είναι πολύ ανθρώπινοι και μας αγγίζουν τόσο πολύ. Γιατί είναι υπαρκτοί. Δεν είναι μόνο το πλαίσιο που τους βάζει. Είναι και τι άνθρωποι είναι.

Η Μπλανς είναι έξυπνη, μορφωμένη, με χιούμορ, ποιότητα και όμορφη. Είχε τα πάντα και κατέληξε να μην έχει τίποτα. Πιστεύεις ότι ήταν μονόδρομος αυτή η πορεία της προς την εσωτερικότητα ή, όπως αποκαλείται, στην τρέλα;

Είναι βαθιά αυτοκαταστροφικό πλάσμα. Καταρχάς η Μπλάνς έχει τεράστια έλλειψη μητρικής φιγούρας. Πίνει αλκοόλ, βυζαίνει δηλαδή, επίσης αλλάζει  πολλούς συντρόφους που και πάλι δείχνει αυτή την έλλειψη. Θέλεις να γεμίσεις το κενό. Δεν μπορεί ένα τέτοιο άτομο που δεν έχει αγαπηθεί, αν προσθέσεις και τις κακουχίες, να μην έχει ένα μονόδρομο προς την τρέλα. Ο τρόπος που θέλει να σωθεί είναι πραγματιστικός. Εδώ, να βρω λεφτά, να βρω και έναν άντρα και σώθηκα. Ενώ είναι ψυχολογικοί οι λόγοι που την οδηγούν στην τρέλα. Δεν προσέχει το ψυχολογικό κομμάτι της, άρα εννοείται πως είναι μονόδρομος η καταστροφή της.

Επιπλέον, αγκαλιάζει την καταστροφή της απερίφραστα πηγαίνοντας με τον Στάνλεϊ. Εκεί αφήνεται. Δείχνει ότι δεν έχει άλλες αντιστάσεις και αφήνεται στην καταστροφή. Αφήνεται στην αιμομιξία ουσιαστικά, διότι μπαίνει στο κρεβάτι της αδερφής της. Αυτό ασυνείδητα σε τρελαίνει. Η καταστροφή της ξεκινάει από την παιδική της ηλικία και προχωράει στη ζωή της. Η συμπεριφορά της όμως δε σε σοκάρει. Τη συμπονάς γιατί βλέπεις ότι και ο τελευταίος πύργος έπεσε.

Για μένα το ενδιαφέρον στο ανέβασμα είναι όλη αυτή η αντίσταση στο να πέσει. Αντιστέκεται συνέχεια. Μάχεται συνέχεια, σε κάθε σκηνή. Γι’ αυτό τη συμπονάς. Γιατί έχεις δει τη μάχη της καθόλη τη διάρκεια. Δεν είναι παραδομένη εξαρχής. Άλλωστε είναι από τα πρώτα πράγματα που λέει: «πρέπει να κρατηθώ». Ο βαθιά ευαίσθητος άνθρωπος μάχεται συνέχεια, δεν παραδίνεται εύκολα. Εκεί σε συγκινεί. Αυτό δουλέψαμε με την Ελένη και το Γιώργο. Μια γυναίκα δυναμική που ακόμα μάχεται. Στο τέλος τρελαίνεται τελείως (για τα λογικά δεδομένα), αλλά μέσα στην τρέλα της είναι συνειδητή.

Δεν ξέρω τι είναι η τρέλα. Μπορεί να είναι η απόλυτη λογική και η απόλυτη συνείδηση γι’ αυτό και υπάρχει η ανάγκη να το καθορίσουμε. Εγώ στο τέλος, που οι άλλοι βλέπουν τρέλα στην Μπλανς, βλέπω λογική. Οι άλλοι είναι τρελοί. Κανείς δεν την κατάλαβε ποτέ. Γι’ αυτούς η ζωή συνεχίζεται. Πώς είναι δυνατόν να διώχνεις κάποιον έτσι κι εσύ να συνεχίζεις τη ζωή σου;

Φεύγουμε λίγο από την Μπλανς και ερχόμαστε σε εσένα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει για τις αποφάσεις σου η παρουσία των άλλων;

Δε ζω μόνη μου. Στη ζωή οι σχέσεις (ερωτικές, φιλικές, οικογενειακές) έχουν παίξει το νούμερο ένα ρόλο για τις επιλογές μου. Βέβαια με επηρεάζουν οι άνθρωποι γύρω μου. Ευτυχώς πολύ θετικά, γιατί υπάρχει και το ανάποδο. Αλλά δεν μπορείς να ζεις μια ζωή χωρίς να επηρεάζεσαι από τους γύρω σου. Αλλιώς ζεις μόνος σου. Είμαστε σε μια κοινωνία και όπως και να χει θα επηρεαστώ. Μπορώ να επιλέγω που θα σταματήσει αυτή η επιρροή. Αν μου κάνει κακό. Τους αγαπώ τους ανθρώπους και τους κατανοώ. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κακός άνθρωπος. Υπάρχει φθονερός και έχει διαφορά. Ο φθονερός είναι αμετανόητος και δεν το ελέγχει. Το αποτέλεσμα είναι κακό.

Έχεις συνεργαστεί στο παρελθόν με πολλούς ξένους σκηνοθέτες. Ποια ήταν η εμπειρία σου από αυτές τις συνεργασίες και σε τι διαφέρουν από τον τρόπο δουλειάς στη χώρα μας;

Όλοι οι ξένοι σκηνοθέτες με τους οποίους δούλεψα έλεγαν ένα πράγμα. Σαν τους έλληνες ηθοποιούς, κανένας. Αυτό έχει να κάνει με την κουλτούρα μας και το ότι είμαστε συναισθηματικοί. Οι Έλληνες θα δείξουν το συναίσθημα τους. Την οργή τους, το θυμό τους, τη χαρά τους. Είμαστε Ζορμπάδες. Αυτό τους συγκλονίζει. Όσον αφορά στον τρόπο σκηνοθεσίας, αυτό που μου άρεσε  πολύ, είναι ότι δεν υπάρχει κάτι το μαθητικό. Δηλαδή: σου ζητάω να παίξεις το ρόλο  έτσι, το καταλαβαίνεις ότι το θέλω έτσι; Κάντο. Αν δεν μπορείς να το κάνεις θα στο ξαναεξηγήσω. Είσαι εκεί για να εξυπηρετήσεις τη συμφωνημένη μεταξύ όλων σκηνοθετική άποψη και δεν έχει τίποτα το προσωπικό. Τα προσωπικά σου δεν αφορούν, τα ψυχολογικά σου δεν αφορούν, είναι δουλειά. Εμένα αυτό μου αρέσει. Είναι η δουλειά μας. Κάντο όπως το θέλω. Όχι σαδιστικά σαν να είναι εξουσιαστές. Είναι επαγγελματισμός. Παίρνω εσένα γιατί νομίζω ότι ταιριάζεις στη σκηνοθετική μου άποψη και θέλω να το φέρεις εις πέρας. Αν δεν το καταλαβαίνεις είμαι εδώ να στο εξηγήσω χίλιες φορές από εκεί και πέρα δεν με ενδιαφέρουν τα υπόλοιπα.

Έχεις ευθύνη απέναντι στους θεατές. Παίζεις για να τους δημιουργήσεις συναισθήματα. Το τεράστιο ερώτημα είναι γιατί παίζει κανείς. Ο καθένας ξεκινάει να παίζει για κάποια προσωπική ανάγκη. Αν μείνεις σε αυτό, οι ερμηνείες σου δεν θα πάνε σε συμπαντικό επίπεδο. Θα φαίνεται πάντα ότι προσπαθείς να σου πουν μπράβο.
Συγκεκριμένα τώρα στο Λεωφορείο ο Πόθος, ευθύνη μου είναι να σου πω την ιστορία όπως την κατάλαβα,

όπως τη συνεννοήθηκα με τους σκηνοθέτες μου και εσύ κάπως να νιώσεις. Από το τι θέλω να νιώσεις ξεκινάω και αντίστοιχα θα χτίσω το ρόλο  μου. Θέλω να σε συγκινήσω; Θα αντισταθώ στην συγκίνηση μου. Θέλω να με λυπηθείς; Δεν θα παίξω οίκτο. Χτίζω τι θα παίξω για να σε φέρω στο σημείο να νιώσεις κάτι, για να πω σωστά την ιστορία. Αυτό είναι το θέμα για μένα. Είναι λειτούργημα η δουλειά αυτή και πρέπει όλοι να συνειδητοποιούμε την ευθύνη που έχουμε.

Είσαι αισιόδοξη για την πορεία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου;

Πάρα πολύ. Γιατί έχουμε απίστευτα ταλαντούχους νέους ανθρώπους που έχουν πολύ όρεξη για δουλειά. Φαντάσου ότι στην Αθήνα θα ανέβουν 1700 παραστάσεις. Αυτό δείχνει ότι όλοι οι καλλιτέχνες θέλουν να εκφραστούν. Σε εποχές κρίσης πάντα ανθίζει η τέχνη. Είναι η καλύτερη εποχή για να γίνει αυτό και γίνεται με πενιχρά μέσα. Οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι απλήρωτοι και δημιουργούνται απίστευτες ομάδες. Εγώ είμαι πολύ αισιόδοξη ότι θα δημιουργηθούν καταπληκτικά πράγματα. Είμαι σίγουρη γι αυτό.

Αν διάλεγες ένα μονόλογο της Μπλανς, σε ποιο σημείο της Αθήνας θα ήθελες να ακουστεί, εκτός θεατρικής σκηνής;

Θα πήγαινα στην Ομόνοια και θα έλεγα «Υπάρχει πολύ σύγχυση στον κόσμο». Περπατήστε λίγο στην Ομόνοια και θα καταλάβετε. Όταν διάβασα αυτή την ατάκα θυμήθηκα την Ομόνοια και την Ελλάδα του 2016. Υπάρχει πολύ σύγχυση στο κόσμο. Αυτή η ατάκα πρέπει να ειπωθεί όχι μόνο στην Ομόνοια αλλά σε όλη την Ελλάδα. Εκτός από τα χωριά και τους παππούδες που κοιτάνε τα βουνά. Σε αυτούς δεν θα έλεγα τίποτα. Μόνο να είναι καλά. Αυτοί πατάνε γη. Πιο διαχρονική ατάκα δεν υπάρχει. Έχουμε σύγχυση του τι είναι σημαντικό στη ζωή.

Η Κόρα Καρβούνη πρωταγωνιστεί στο Λεωφορείο ο Πόθος, Σύγχρονο Θέατρο, από την ομάδα Νάμα! Το συστήνουμε ανεπιφύλακτα! Πληροφορίες εδώ

Ιδιαίτερα ευχαριστούμε το A Liar Man, στο Γκάζι για τη φιλοξενία και τη Σοφία για όλη την περιποίηση.

***Η συνέντευξη δόθηκε στις συντάκτριες Καραμπίνη Τέσσυ και Χρυσού Έφη