Γιώργος Χατζηπιερής: Συνέντευξη με τον «μπαμπά» του Τεμπέλη Δράκου

Ο «Τεμπέλης Δράκος» σε στίχους και μουσική του Γιώργου Χατζηπιερή μετρά δεκαοχτώ χρόνια παρουσίας, πέντε δίσκους, σχεδόν 300 εκατομμύρια θεάσεις στο You Tube και τεράστια αποδοχή και αγάπη από μικρούς και μεγάλους.

Πολλά από τα τραγούδια του έχουν γίνει κλασικά, συμπεριλαμβάνονται σε διδακτικό υλικό για σχολεία και περιέχονται σε προγράμματα παιδικών χορωδιών.

Είχα την χαρά να συνομιλήσω, έστω διαδικτυακά, με τον υπέροχο κύριο Γιώργο Χατζηπιερή, λίγες ημέρες πριν ο «Τεμπέλης Δράκος», μαζί με τους μουσικούς φίλους του, ανέβει στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής.

Δεν θα κάνω σύγκριση με άλλους παλαιότερους παιδικούς δίσκους ή παιδικά τραγούδια. Έχετε γράψει καταπληκτικά πράγματα και έχετε ήδη πετύχει αυτό που «απαιτούσε» ο Κηλαηδόνης «όλο κάτι να θυμίζει και να μην ξέρουμε τι». Θα ρωτήσω, όμως, ποιους ή ποιες επιρροές σας θα καλούσατε σε ένα δείπνο για 6 άτομα. Εσεις και άλλοι/ες πέντε!

Για τους δύο πρώτους δεν έχω καμία αμφιβολία. Είναι ο Χατζιδάκις και ο Σαββόπουλος. Και οι δύο με τις μουσικές τους διαπέρασαν το τείχος του μυαλού μου και μίλησαν κατ’ ευθείαν στον μέσα μου κόσμο, τροφοδοτώντας τον με μελωδία, χρώμα, γλυκιά μελαγχολία και ποιότητα. Εκτός από το να γράψουν τραγούδια και μουσική που αποτέλεσε μεγάλο μέρος από το σάουντρακ της ζωής μου, εξήγησαν στον κόσμο και το τι σημαίνει ένα καλό τραγούδι, φώτισαν τεχνικές λεπτομέρειες που είναι πολύ χρήσιμες για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με τη σύνθεση.

Θυμάμαι για παράδειγμα που στη δεκαετία του ‘90 ο Σαββόπουλος έδωσε διάλεξη στη Λευκωσία με τίτλο «Η Μουσική των λέξεων». Μας εξήγησε για το πόσο σημαντικό είναι να τονίζονται σωστά οι λέξεις και διάφορα άλλα πολύ σημαντικά.  

Ο Νίκος Παπάζογλου υπήρξε φίλος αλλά μου έμαθε και πάρα πολλά. Με δίδαξε το τι σημαίνει καλλιτεχνικό ήθος, λιτότητα, ουσία, δυσπιστία στα συστήματα και το να έχεις έλεγχο στο υλικό σου και στην καλλιτεχνική σου πορεία. Κάναμε μαζί το δίσκο με τραγούδια μου «Η Μικρή Γαλέρα», στο θρυλικό στούντιο Αγροτικόν το 1993, που στην ουσία ήταν και η αρχή της δισκογραφικής μου πορείας.

Η Μαριανίνα Κριεζή υπήρξε επίσης σημαντική επιρροή. Αστείρευτη πηγή από ανατρεπτικές εικόνες και ιστορίες, δημιούργησε ολόκληρο σύμπαν με πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό στυλ. Βασικά με έμαθε πως η φαντασία είναι τρελή, δεν μπορεί να περιοριστεί και πως μπορείς να περιπλανηθείς μέσα σε αυτό το άναρχο σύμπαν χωρίς φόβο και να διαλέξεις υλικά για να πλάσεις τους δικούς σου ήρωες.

Τέλος, ο Άντης Ιωαννίδης, ο φίλος μου με την εφηβική ψυχή παρά τα 80 και βάλε χρόνια του.  Αφοσιωμένος απόλυτα στο «είναι», στην ουσία και καθόλου στο «φαίνεσθαι». Με καθαρή και διεισδυτική ματιά φωτίζει πολύπλοκα φιλοσοφικά  ερωτήματα για το τι είναι τέχνη, πώς ένα καλλιτεχνικό έργο είναι ζωντανό και έχει τις δικές του απαιτήσεις, πως ο λόγος και η ποίηση είναι η υψηλότερη κορυφή της καλλιτεχνικής δημιουργίας αφού υπάρχει και χωρίς υλικό μέσο και πως στην αληθινή τέχνη δεν χωρούν οι εκπτώσεις.  

Πιστεύω πως όταν θα συναντηθούν όλοι μεταξύ τους θα χαρούν πολύ και θα εξελιχτεί το δείπνο σε γλέντι, θα γραφτούν καινούργιοι στίχοι και τραγούδια. 

Τι είναι αυτό που κάνει τα παιδικά τραγούδια τόσο σουρεαλιστικά και απολαυστικά ακόμα και για τους ενήλικες. Επίσης, πόσοι και ποιοι είναι πίσω από τις θαυμάσιες ενορχηστρώσεις των τραγουδιών του Τεμπέλη Δράκου; Πραγματικά, με «τρελαίνουν» τα πνευστά, οι ρυθμοί, οι εναλλαγές...

Ο κόσμος των παιδιών είναι αφτιασίδωτος. Είναι ένας κόσμος χωρίς κοινωνικές συμβάσεις, όπου καταργούνται οι νόμοι της φυσικής, της χημείας, της μηχανικής.  Όπως είπε και η Αρλέτα στο τραγούδι «Τα μικρά παιδιά», "Δυο κουτιά σπίρτα γίνηκαν, ο σταθμός και τα τρένα, που μπορούνε να φτάσουνε, ως την άκρη της γης". Οπότε ο κόσμος των παιδιών είναι εξ’ ορισμού σουρεαλιστικός και ανατρεπτικός και κάποιοι ενήλικες που έρχονται σε επαφή με αυτό τον κόσμο βιώνουν τη χαρά και μαγεία.

Όσο για τις ενορχηστρώσεις έχω μόνιμο συνεργάτη τον Μάριο Τακούσιη, ο οποίος εκτός από εξαιρετικός μουσικός και πιανίστας, έχει μια απύθμενη θετικότητα. Ο Μάριος είναι υπεύθυνος για την αρμονία, την ισορροπία των ήχων και το μέτρο. Εγώ ως παραγωγός δίνω τις αρχικές κατευθύνσεις και με μικρές παρεμβάσεις οδηγώ το τραγούδι στην τελική του μορφή.

Υπήρξε  όμως πολύ σημαντικός και ο ρόλος των ηχοληπτών, των μουσικών και των ερμηνευτών με τους οποίους έχω συνεργαστεί. Είναι όλοι καταξιωμένοι στον τομέα τους και έχουν και κάτι επί πλέον: τη θετικότητα και τον ενθουσιασμό.

Υπάρχει ένα σύνθημα: «Παιδιά χωρίς παιδικότητα». Λίγο τα τάμπλετ, λίγο τα κινητά αλλά και ότι το μοντέλο «ψωμί με λάδι και ζάχαρη, αλάνα και ματωμένα γόνατα» δεν υπάρχει πια, θεωρούμε ότι όλα παλιά ήταν καλύτερα. Προσωπικά, θεωρώ ότι το ίντερνετ είναι ένα εργαλείο με πολλά θετικά, όπως το να ακούμε με τα παιδιά τα τραγούδια σας και να σας βλέπουμε μετά «live» στο Μέγαρο. Ποια είναι η άποψή σας για τις αλλαγές, που επηρέασαν και τα παιδιά, και ήρθαν ραγδαία τα τελευταία 20 χρόνια, σχεδόν όσα και ο Τεμπέλης Δρακος;

Να σας πω την αλήθεια, δεν βλέπω να έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στις μικρότερες ηλικίες. Οι ανάγκες των παιδιών για ποιοτικό χρόνο με γονείς και με άλλα παιδιά υπάρχουν με τον ίδιο τρόπο.

Αν πάρεις ένα παιδί στη θάλασσα και υπάρχει πρόγραμμα με δραστηριότητες, δεν πιστεύω ότι θα κοιτάξει το κινητό ή το τάμπλετ. Ίσως το πρόβλημα να έρχεται από την αντίθετη πλευρά. Οι γονείς είναι αυτοί που ξοδεύουν ατέλειωτες ώρες στα κοινωνικά δίκτυα, που ασχολούνται μόνο με «σοβαρές» υποθέσεις που αφήνουν τα παιδιά στην «ησυχία» τους μπροστά σε μια οθόνη. 

Το διαδίκτυο και η τεχνολογία είναι εργαλεία τα οποία αν χρησιμοποιηθούν με σωστό τρόπο έχουν σίγουρα πολλά να μάθουν στα παιδιά μας. Με ανησυχεί όμως που όλο αυτό το φαινομενικά αθώο πλαίσιο κατευθύνεται από κερδοσκοπικούς οργανισμούς και κέντρα εξουσίας. Που δημιουργούν τάσεις, ανάγκες, μόδες, συμπεριφορές τα οποία τα παιδιά μας οικειοποιούνται χωρίς προβληματισμό.

Για παράδειγμα η τάση για σύντομα φιλμάκια που έχει αλώσει το διαδίκτυο. Φοβάμαι πως σε μερικά χρόνια ότι έχει πάνω από ένα λεπτό διάρκεια, θα θεωρείται κάτι σαν Αγγελόπουλος.

 

Με μαγεύει η έμπνευση και η διαδικασία της. Δηλαδή αναρωτιέμαι «πώς το σκέφτηκε ρε παιδί μου αυτόν τον στίχο, τι "wall of sound" έχουν τα τραγούδια του ή γιατί έβαλε χορωδιακό μέρος στο τάδε τραγούδι». Ποια είναι η διαδικασία γραφής; Υπάρχει πρόγραμμα ή στιγμές που επί τόπου πρέπει να γράψετε για να μην χαθεί η ιδέα;

Η έμπνευση έρχεται τυχαία. Είτε είναι μια βασική μελωδία, είτε ένα στιχάκι ή μια εικόνα. Αφορμή μπορεί να είναι ένας περίπατος στη φύση, μια συνομιλία με ένα παιδί, μια ταινία, ένα καλό βιβλίο, μια ανάμνηση ακόμα κι ένα όνειρο.

Αυτός λοιπόν ο σπινθήρας που ανάβει στην ψυχή είναι ένα έργο αρχινισμένο. Που έχει τις δικές του απαιτήσεις, τις δικές του ανάγκες και ξέρει πού θέλει να πάει. Αυτό που έχει να κάνει ο δημιουργός, είναι να σκύψει πάνω από το έργο και να το αφουγκραστεί με αγάπη και προσοχή. Να αποβάλει το οποιοδήποτε εγωιστικό ή κερδοσκοπικό κίνητρο και να το ολοκληρώσει σύμφωνα με ό,τι το έργο επιθυμήσει. Κι όταν το ίδιο το έργο του πει «είμαι μια χαρά τώρα», να του ανοίξει την εξώπορτα και να το αφήσει να βρει το δικό του δρόμο.

Έχω ξυπνήσει αρκετές φορές για να γράψω στο τηλέφωνο μια ιδέα ή μια μελωδία που «είδα» στον ύπνο μου. Ηχογράφησα ιδέες στο τηλέφωνο, στο αυτοκίνητο, περπατώντας στο δρόμο, ακόμα και σε αεροπλάνο σηκώθηκα από τη θέση μου και κλείστηκα στην τουαλέτα για να ηχογραφήσω μια μελωδία. Φαντάζομαι πως αν ασχολούμουν επαγγελματικά με τη μουσική τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, δεν θα έβγαιναν οι εμπνεύσεις μέσα από τις χαραμάδες του χρόνου μου.

Σας ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη. Τα λέμε στο Μέγαρο!

Και εγώ ευχαριστώ, σας περιμένουμε!

* Περισσότερες πληροφορίες για τις παραστάσεις θα βρείτε εδώ.