Συνέντευξη με τον Δ. Μυτά, με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας «HOSPITAL»

Με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Hospital» που εγκαινιάζεται στις 4 Μαρτίου στον «Εικαστικό Κύκλο» και για την οποία μπορείς να διαβάσεις αναλυτικά τις πληροφορίες εδώ, συνομιλήσαμε με τον Δημήτρη Μυτά. Ο Φωτογράφος/Ιατρός αποτυπώνει σε φωτογραφικό χαρτί γωνιές και στοιχεία ενός, φαινομενικά, μη καλλιτεχνικού χώρου, ενός νοσοκομείου. Τον ρωτήσαμε για την σχέση του με την φωτογραφία, την έκθεση φωτογραφίας και άλλα! 

 

1. Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την φωτογραφία; Θυμάσαι τις πρώτες, «αμήχανες» λήψεις και την πορεία που ακολούθησε από τότε;

Ξεκίνησα να φωτογραφίζω σε ηλικία 11-12 χρονών με μια Kodak Instamatic που μου χάρισε ο θείος μου. Για τα επόμενα χρόνια ήμουν ο φωτογράφος της πατρικής μου οικογένειας! Φωτογραφία έμαθα στο Τμήμα Φωτογραφίας του Δήμου Ζωγράφου (ΝΕΛΕ). Ήμουν φοιτητής στο 3ο έτος της Ιατρικής Σχολής. Περπατούσα με τη γυναίκα μου (με τη Λαμπρινή είμαστε μαζί από παιδιά) στους δρόμους του Ζωγράφου. Είδαμε μια αφίσα που διαφήμιζε την έναρξη μαθημάτων φωτογραφίας στο Δήμο. Αυτή με ώθησε να κάνω την εγγραφή. Εκεί, ο Νίκος Ανδρικόπουλος και ο Νίκος Δημολίτσας με μύησαν σε έναν «νέο-φωτογραφημένο» κόσμο και το «μικρόβιο» με ακολουθεί από τότε. Αργότερα ήρθαν τα χρόνια θητείας μου στον Πλάτωνα Ριβέλλη και το Φωτογραφικό Κύκλο. Από το 2005 και μετά ακολουθώ τον προσωπικό μου βηματισμό. Πάντα με συνοδοιπόρους 4-5 φίλους, κυρίως φωτογράφους, που «κολλάνε τα χνώτα μας»...

 

2. Τι ήταν αυτό που ήθελες να εκφράσεις ως άνθρωπος και βρήκε διέξοδο μέσω του φακού; 

Ήμουν ανέκαθεν λάτρης της εικόνας και «δυσκοίλιος» στην εκφορά του λόγου. Η φωτογραφία μου έδωσε τα γλωσσικά εργαλεία να μιλήσω για τον κόσμο γύρω μου. Να προτείνω μια δική μου εκδοχή για αυτόν.

 

3. Στο πλαίσιο του φωτογραφικού project «HOSPITAL», ο χώρος εργασίας σου γίνεται ταυτόχρονα και το αντικείμενο της φωτογραφικής απεικόνισης. Εξαρχής αντιμετώπιζες τον εργασιακό σου χώρο ως ένα εν δυνάμει καλλιτεχνικό project ή αυτό συνέβη στην πορεία, θέλοντας, πιθανώς, να ξεφύγεις από την εργασιακή καθημερινότητα; Η δική σου προσωπική ματιά για τον χώρο που εργάζεσαι, έχει αλλάξει μέσω αυτού του project;

Το φωτογραφικό project «HOSPITAL» ξεκίνησε ως μια καθημερινή σχεδόν άσκηση σε μια προσπάθεια διατήρησης της φωτογραφικής μου ζέσης. Ακολούθως όμως η ροή των εικόνων με έκανε να παρατηρήσω ότι προκύπτει ένα όλο και περισσότερο ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Αυτό έδωσε περαιτέρω ώθηση στην προσπάθεια μου, η οποία έγινε πλέον οργανωμένη, απόκτησε συγκεκριμένες σταθερές και σκοπό.

Πράγματι, η ενασχόληση μου με το συγκεκριμένο θέμα με έκανε περισσότερο δεκτικό στις επαφές μου με το ανθρώπινο δυναμικό του νοσοκομείου, μου προσέφερε οικειότητα στην αντίληψη του χώρου αλλά και ενίσχυσε (παραδόξως) την ιατρική μου ταυτότητα.

 

4. Για το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων, το νοσοκομείο είναι ένας χώρος συνδεδεμένος με δυσάρεστα συναισθήματα, εικόνες, εμπειρίες, σκέψεις και γεγονότα. Θεωρείς ότι το καλλιτεχνικό αυτό project δίνει την δυνατότητα στο κοινό να δει και μια άλλη πλευρά αυτού του χώρου; Μπορεί τελικά αυτός ο χώρος να αποκοπεί από αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα και να ειδωθεί διαφορετικά; Σε ενδιαφέρει να συμβεί αυτό;

Οι άνθρωποι, οι χώροι, τα αντικείμενα που καταγράφονται παντρεύονται αρμονικά θαρρώ δίνοντας ψυχή ζώσα σε έναν κατά τεκμήριο «ψυχρό» χώρο που εμπνέει αρνητικά συναισθήματα. Σκοπός μου δεν είναι βεβαίως η αποκοπή των δυσάρεστων χαρακτηριστικών του νοσοκομείου και η ωραιοποίηση του. Το νοσοκομείο όπως το προτείνω αποτελεί έναν ζωντανό οργανισμό. Σε αυτούς τους «φωτογραφημένα» άδειους χώρους κινούνται και αναπνέουν κοινοί άνθρωποι, ανεξάρτητα από το αντίβαρο της επαγγελματικής τους ιδιότητας ή της κοινωνικής τους ταυτότητας. Ο καθένας από αυτούς κουβαλά την ιστορία του, δίνει το στίγμα του και μεταδίδει την ενέργεια του στο χώρο σε καθημερινή βάση. Τα ψυχρά νοσοκομειακά εργαλεία εκτός από φωτογραφικές προτάσεις αντικειμένων νεκρής φύσης αποτελούν, συνάμα, μια αποτύπωση των συμβόλων της ανθρώπινης γραφής στο νοσοκομειακό χωρο-χρόνο.

 

5. Το θέμα «HOSPITAL» το δουλεύεις ήδη εδώ και 20 χρόνια. Πώς εξελίσσεται σε όλη αυτή την διάρκεια; Πως ξεκίνησε, τι προστέθηκε και τι άλλαξε ώστε να φτάσει σήμερα να είναι ολοκληρωμένο και ικανό να εκτεθεί στο κοινό; Η έκθεση αυτή δηλώνει και το «κλείσιμό» του ή πρόκειται για ένα εν εξελίξει project;

Πράγματι είναι μια δουλειά που αποτελείται από ψηφίδες 20 χρόνων. Μέσα σε αυτή την χρονική περίοδο ωρίμασε ως ιδέα, ισχυροποιήθηκε ως φόρμα και επενδύθηκε με συναισθήματα. Αποτελεί νομίζω πλέον ένα ικανό φωτογραφικό σώμα που δύναται να εκτεθεί σε κοινή θέα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προφανώς και θα συνεχίσω να πειραματίζομαι φωτογραφικά στο χώρο του νοσοκομείου στα επόμενα χρόνια. Ο χρόνος θα δείξει ποια μορφή και ποιες κατευθύνσεις θα λάβει πλέον στο εγγύς μέλλον αυτή η φωτογραφική μου προσέγγιση.

 

6. Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Υπάρχει κάποια σκέψη για έκθεση εντός ή εκτός της Αθήνας, κάποιο καινούργιο φωτογραφικό project ή ό,τι άλλο;

Το project HOSPITAL προγραμματίζεται να παρουσιαστεί και εκτός των τειχών. Εννοώ εκτός Αθήνας αλλά και εκτός Ελλάδας. Θα δούμε που μπορεί να φτάσει... Μια έκθεση είναι ένα πυροτέχνημα όμως, όσο απαστράπτουσα και αν είναι, γρήγορα χάνει τη λάμψη της και σβήνει. Αυτό που μένει είναι πάντα ένα βιβλίο, και αυτό με ενδιαφέρει να ταξιδέψει, να εκτεθεί και να δοκιμάσει τις αντοχές του στο χρόνο.

Φυσικά και υπάρχουν παράλληλα φωτογραφικά project που ωριμάζουν σταδιακά καθώς τα δουλεύω με τους δικούς μου ρυθμούς. Και επίσης υπάρχουν οι ανάλογες προτάσεις για παρουσιάσεις, εκθέσεις κτλ. Γνωρίζω όμως τα όρια μου και τα «θέλω» μου. Υπηρετώ με πάθος τη φωτογραφική μου «τρέλα» βάζοντας τα απαραίτητα όρια. Μέσα από αυτό το μέτρο επιβιώνω, βρίσκω το ρυθμό μου και συνεχίζω.

 

Μπορείς να δεις τη δουλειά του Δημήτρη Μυτά στην προσωπική του σελίδα www.dimitrismytas.com και πληροφορίες για την έκθεση εδώ. Η φωτογραφία είναι από την διαδικασία του στησίματος της έκθεσης.