Greek Salad

Πολύ πρόσφατα, ένα όμορφο βράδυ του Ιουλίου,  μας ήρθε η όρεξη να το παίξουμε τουρίστες στην πόλη μας. Κατεβήκαμε Μοναστηράκι  και είπαμε να ξεκινήσουμε πρώτα απ‘ όλα, καλύπτοντας την ανάγκη μας για φαγητό.

Χωρίς πολλές διαπραγματεύσεις, βρεθήκαμε σε ένα από τα διάσημα μέρη που φημίζονται για το κεμπάπ και που χιλιάδες τουρίστες καθημερινά καλύπτουν τα καθίσματά του. Η παραγγελία τυπική, χωριάτικη, ψωμί, πατάτες, τζατζίκι, κεμπάπ και μπύρες. Και τότε, έρχεται η μεγάλη απογοήτευση.

Σε θέμα κυριολεκτικά δευτερολέπτων, με το που τελειώσαμε την παραγγελία, έρχεται η χωριάτικη. Βλέπω το πιάτο να πλησιάζει το τραπέζι θαμπωμένο και ήδη αρχίζω να βράζω. Κατευθείαν από το ψυγείο, σκέφτομαι από μέσα μου και η πρώτη πιρουνιά το επιβεβαιώνει Όλα παγωμένα, κανένα άρωμα καμία γεύση. Οι ντομάτες χοντροκομμένες, άγουρες και με καψίματα από την ψύξη. Τα αγγούρια και οι πιπεριές (κίτρινες παρακαλώ), κομμένα ακανόνιστα, άλλα μεγάλα, άλλα λιωμένα, με βεβαιότητα από κάποιο πολυκοπτικό μηχάνημα. Το λάδι ικανοποιητικό, αλλά σίγουρα όχι για τα γούστα μου και η φέτα ναι μεν Π.Ο.Π., αλλά άστοχη επιλογή γιατί ήταν παραπάνω βουτυρένια απ’ ότι έπρεπε. Οι ελιές μικρές και τέσσερις στο σύνολο, ενώ η ρίγανη είχε προλάβει να πέσει στο ένα τέταρτο του πιάτου. Η κάπαρη μόνο ήταν σωστή επιλογή, όντας όσο ξιδάτη έπρεπε.

Δεν μ’ αρέσει να γκρινιάζω, ειδικά μπροστά σε φίλους όποτε δεν λέω τίποτα. Έρχονται τα κεμπάπ, τα οποία είναι ειλικρινά τέλεια. Ζουμερά, η πίτα από κάτω φρεσκότατη και η αποκάλυψη, με τις απίστευτες τομάτες να τα συνοδεύουν. Κόκκινες και γεμάτες άρωμα και γεύση.

Τελειώνουμε το γεύμα και όταν πληρώνουμε, μετά την γνωστή, αλλά και απαραίτητη ερώτηση του σερβιτόρου, ‘πως ήταν παιδιά;’, του απάντησα ευγενικά, ότι η χωριάτικη είχε πρόβλημα και σε ένα τουριστικό μαγαζί σαν κι αυτό πρέπει να την προσέχουν περισσότερο. Μόνο για να πάρω την απάντηση ‘πρώτη φορά τ ‘ ακούω αυτό φίλε’.

Και η αλήθεια είναι ότι όλοι στην παρέα μετά από αυτό, αναλογιστήκαμε πόσες φορές μας έχουν σερβίρει χωριάτικη σαλάτα που ήταν αδιάφορη. Και πόσες φορές ήταν η απογοήτευση στην ταβέρνα ή το εστιατόριο σε Αθήνα, επαρχία και νησιά.

Δεν είχα την ευκαιρία επαγγελματικά να δουλέψω σε εστιατόριο που να σερβίρει χωριάτικη, εκτός από τα πρώτα μαγειρικά μου βήματα 13 χρόνια πριν, όπου θεωρούσαμε cool το να προσθέτουμε κριθαρένιο παξιμάδι ραντισμένο με ούζο, ρόκα και σφαίρες από κατίκι δομοκού αντί για φέτα, όλα αυτά χωρίς καμία αξία για μένα σήμερα.

Ειλικρινά, η χωριάτικη σαλάτα είναι κάτι τόσο απλό, αλλά και τόσο δύσκολο ταυτόχρονα να το πετύχεις. Δεν μπορείς να ξεκινήσεις να την συναρμολογείς, αν δεν έχεις εξασφαλίσει ότι έχεις όλα τα απαραίτητα συστατικά.

Είναι αναγκαία προϋπόθεση η τομάτα να είναι κατακόκκινη, με το γλυκό της άρωμα και λίγο παραπάνω ώριμη, κομμένη σε μπουκιές. Αν δεν ‘ματώσει’ η τομάτα στο πιάτο, τι αξία έχει η παπάρα με το ψωμί άραγε; Το αγγούρι φρεσκοκομμένο και ξεφλουδισμένο την τελευταία στιγμή. Το ίδιο και οι πιπεριές, αμέσως αφού κοπούν να μπουν στο πιάτο που θα σερβιριστούν, έτσι ώστε να ‘δακρύσουν’ και να βγάλουν τα αρώματά τους εκεί μέσα.

Οι ελιές και η κάπαρη, μέσα στο λάδι και το ξίδι τους να βγαίνουν από κάποιο βαζάκι που ήρθε από την πεθερά σου απ' το χωριό ή από τη γιαγιά του φίλου. Το κρεμμύδι κόκκινο, ξερό και καλά αφυδατωμένο, με όλη την αψάδα του, κομμένο σε χοντρά μισοφέγγαρα την τελευταία στιγμή.

Η φέτα, ανάλογα με τα γούστα του καθενός, ένα ωραίο καθαρό κομμάτι από πάνω, με φρεσκοτριμμένη ρίγανη και μαύρο πιπέρι, που είναι το πρώτο πράγμα που θα ‘σπάσουν’ τα πιρούνια για να ανακατέψουν, αφού λουστεί με το λάδι.

Το λάδι, αχ αυτό το λάδι. Έχουν γραφτεί ολόκληροι τόμοι γι’ αυτό το ευλογημένο ελληνικό προϊόν Ξέρω ότι ο κουβάς από το χωριό αποδοκιμάζεται από την επιστημονική κοινότητα, αλλά δεν νομίζω να υπάρχει ελληνικό σπίτι που να μην έχει τη δική του πηγή να φέρνει λάδι από το χωριό. Εγώ είμαι τυχερός, οι γονείς του κολλητού μου παράγουν με τα χεράκια τους το καλύτερο λάδι από τα Φιλιατρά και έχω πάντα ένα τέτοιο τενεκέ στην κατοχή μου. Πράσινο και πικάντικο όταν είναι φρέσκο ακόμα, να το ρίχνεις παχύ πάνω στη φέτα και να μοσχοβολάει το δωμάτιο.

Η Greek Salad βρίσκεται παντού, σε κάθε μενού στα νησιά μας και στους τουριστικούς προορισμούς, είναι το πιο διάσημο πιάτο μας. Και εκτός διεθνούς τουρισμού, είναι το πρώτο πιάτο που θα επιλέξουμε και εμείς οι ίδιοι να σβήσει την πείνα μας μετά από μία ολόκληρη μέρα σε κάποια παραλία.

Γι’ αυτό ήρθε και η ώρα να προσθέσω τα δύο τελευταία και πιο δύσκολα υλικά της. Την αγάπη που χρειάζεται να της δείξεις και το σεβασμό στην ευθύνη που κουβαλάει ο μάγειρας όταν τη φτιάχνει, για όλα αυτά που η χωριάτικη σαλάτα εκπροσωπεί.

Εγώ σ΄αυτή βλέπω την οικογένεια γύρω απ' το τραπέζι, τις πανέμορφες παραλίες μας, τις αναμνήσεις , το παρελθόν και το μέλλον μας.

Εσείς;