Cooking Tunes

Πληκτρολογείστε αυτές τις δύο λέξεις -Cooking Tunes- στο YouTube και οι δημοφιλέστερες επιλογές είναι ή ατελείωτη κλασσική παιδεία για ώρες, ή λαουνζοκαταστάσεις, που μου θυμίζουν τους ατελείωτους εφηβικούς μου φραπέδες στις καφετέριες της Φιλαδέλφειας. Κάπου έχει γίνει ένα λάθος εδώ.

Και δεν θέλω να παρεξηγηθώ, λατρεύω την κλασσική μουσική, σπούδαζα πιάνο για οχτώ χρόνια, αλλά κάθε φορά που ακούω ή παρακολουθώ κλασσική μουσική, θεωρώ ότι απαιτεί την απεριόριστη προσοχή μου, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, ειδικά να μαγειρεύω. Όσο για την δεύτερη επιλογή, έλεος πια, ουδέν σχόλιο.

Και ενώ έχει γίνει πλέον επιστήμη ο συνδυασμός της μουσικής με το φαγητό και τα μεγαλύτερα εστιατόρια ξοδεύουν μια μικρή περιουσία σε αυτό, πλέον περάσαμε στο στάδιο που πρωταγωνιστής, είναι η μουσική που ακούμε όταν μαγειρεύουμε.

Υπάρχει μάλιστα blog αφιερωμένο, στον συνδυασμό συνταγής - μουσικής, υποσχόμενο την καλύτερη συνολική εμπειρία μαγειρέματος. Και αυτό θα κάνουμε κι εμείς, θα μιλήσουμε για την μουσική που μας φτιάχνει ενώ μαγειρεύουμε.

Θα το χωρίσω σε δύο κατηγορίες αφού μαγειρεύω και επαγγελματικά, στο σπίτι και στο εστιατόριο.

Στο σπίτι τα πράγματα είναι απλά, μαγειρεύω συνήθως βράδυ μετά τη δουλειά, οπότε εδώ η επιλογή είναι σταθερή. Rory Gallagher BBC Sessions και στο What in the world, θα κολλήσει λίγο η βελόνα. 

Αν μαγειρέψω Κυριακή πρωί, για γρήγορα pancake και bagel, πάντα θα ξεκινήσω με JJ Grey & Mofro - Sun is shining down και συνεχίζουμε ανάλογα τη διάθεση.

Στο εστιατόριο, θα το χωρίσω σε τρεις κατηγορίες, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά. Πριν, ειδικά εκείνες τις ένδοξες πρωινές ώρες στο μετρό, σταθερά προσπερνώ τα πάντα στη βιβλιοθήκη και επιλέγω ό,τι ξεκινάει με White Stripes. Ball and Biscuit, Blue Orchid, Truth doesn’t make a noise. Προγραμματίζω την απόσταση και τελευταίο κομμάτι είναι το Death Letter - Live Under Blackpool Lights. 

Μου δίνει αυτό που χρειάζομαι, για να ξεκινήσω πρωί πρωί στο 100%.

Κατά τη διάρκεια, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχει συνήθως ένα ραδιόφωνο που αποτελεί αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στο προσωπικό. Το τι βγαίνει από εκεί ποικίλει, αλλά καλύπτει όλα, μα όλα τα είδη μουσικής που υπάρχουν. Αυτή η δημοκρατική πολυφωνία είναι ανεκτίμητη, ακόμα κι αν αυτό που παίζει εκείνη τη στιγμή δεν σε εκφράζει καθόλου. Παλιότερα, σε μια άλλη κουζίνα, που είχαμε δύο ηχειάκια και ένα discman, παίζαμε σταθερά Audioslave - δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί-, αλλά γουστάραμε όλοι.

Βέβαια η μουσική στο εστιατόριο, παίζει μόνο κατά την διάρκεια των προετοιμασιών αυστηρά, γιατί μόλις ανοίξει η κουζίνα και ξεκινήσει το service, η μόνη μουσική που ακούγεται είναι η φωνή του Chef, που αναφωνεί παραγγελίες και δίνει οδηγίες, αλλιώς το χάσαμε το παιχνίδι.

Για το μετά, πάλι για κάποιο λόγο, συνηθίζω να βρίσκω σταθερά ευχαρίστηση στα πρώτα άλπμουμ των Muse, βρίσκω μια γωνιά στο βαγόνι για να μη με στραβοκοιτάνε και τα ακούω τέρμα. Μεγάλη προτίμηση εδώ στο Stockholm Syndrome.

Τώρα, αν μόλις τελείωσε μία από εκείνες τις ατελείωτες μέρες, που όλα πήγαν στραβά, γυρίζω σπίτι, κάνω ένα καυτό μπάνιο, κλείνω όλα τα φώτα και ρόλο ψυχαναλυτή αναλαμβάνουν σταθερά οι Pink Floyd και όλο το άλμπουμ Wish you Were Here. Mόλις τελειώσει το part 9 του Shine on You Crazy Diamond, η ισορροπία έχει αποκατασταθεί στον κόσμο μου και είμαι έτοιμος για την επόμενη μέρα.

Αυτά λοιπόν είναι τα δικά μου Cooking Tunes, και απλώνονται σε όλη μου τη μέρα γιατί το cooking, είναι η δουλειά και η ζωή μου. Ποια είναι τα δικά σας Cooking Tunes, τι ακούει η Ελλάδα όταν μαγειρεύει;  Στείλτε τις προτιμήσεις σας μαζί με ότι τα συνδυάζετε και υπόσχομαι να ξαναγράψω για αυτά που ακούτε εσείς!